گلي از درخت نبوت

به خانه امام صادق (ع) رفتم ، پسرش موسي (ع) را در دالان حياط ديدم كه آن وقت كودك خردسال بود، پرسيدم : اگر شخص غريب خواسته باشد قضاء حاجت كند (به دستشويي برود) كجا برود؟ به من نگاه كرد و سپس فرمود: پشت ديوار برود، در جايي كه همسايه ها او را نبينند، و از كنار نهرها، و محل افتادن ميوه ها از درخت دور شود، و از حريم خانه ها و جاده ها و مسجدها، كنار برود، رو به قبله و پشت به قبله ننشيند، آنگاه تخلي كند. از بيانات جامع و شيواي او، يك جهان شكوه و عظمت از او بر قلبم جاي گرفت ، او را فوق العاده فرزانه يافتم ، پرسيدم : فدايت گردم بشر كه گناه مي كند، گناه او را چه كسي انجام مي دهد؟ فرمود: آنكس كه گناه مي كند، از سه حال خارج نيست :
1 - يا خود بنده گناه مي كند 2- يا خدا گناه مي كند. 3 - يا هم بنده و هم خدا، اگر بگوئيم ، خدا گناه مي كند او با انصافتر و عادلتر از آن است كه خود گناه كند و سپس بنده اش را به خاطر گناه ، مجازات نمايد، زيرا خلاف عدل و انصاف است كه خدا به بنده اش ، به خاطر كاري كه او انجام نداده ظلم كند. و اگر گناه را هر دو (هم بنده و هم خدا) انجام دهند، در اين صورت خدا در گناه كردن با بنده اش شريك است ، شريكي كه نسبت به بنده قوي است ، مجازات كردن قوي به خاطر گناه مقدمتر از مجازات ضعيف است ، (در صورتي كه خدا، مجازات را به بنده گنهكار وعده داده) و اگر بنده گناه مي كند، بنابراين رواست كه امر و نهي الهي ، متوجه بنده گردد، و پاداش و كيفر نيز مربوط به او باشد، و بهشت يا دوزخ عايد او گردد ابوحنيفه آنچنان مرعوب برهان و سخنان منطقي و محكم آن كود موسي بن جعفر (ع) قرار گرفت كه گفت : ذرية بعضها من بعض و الله سميع عليم
آنها فرزنداني بودند كه (از نظر پاكي و كمال) بعضي از بعض ديگر گرفته شده اند وخداوند شنوا و دانا است (آل عمران - 34). يعني اين گل از درخت نبوت و رسالت است ، كه اين گونه ، سخن مي گويد.